Wil je jezelf voorstellen?
Mijn naam is Werner Bloemers, 47 jaar, uit het Limburgse dorpje Ospel. Ik zie nu voor 20% en heb geen Usher. Dus ik zie een heel beeld van 360 graden, maar de scherpte is minder. Met bril op kan ik overigens minder goed lezen dan zonder bril. Aan de ene kant heb ik een gewoon hoortoestel en aan de andere kant een cochleair implantaat. Die twee toestellen zijn automatisch op mekaar afgestemd en doen het prima. Zonder die gehoorapparatuur hoor ik praktisch niks, nee. Ik moet gewoon werken bij een werkgever. Al meer dan 26 jaar werk ik bij de gemeente Weert als facturist. Daarnaast probeer ik bijna elke dag te sporten. Hardlopen, nordic walking of handboogschieten.
In februari - maart brak Covid-19 ook in Nederland uit. Ben je wel of niet geraakt door de corona-maatregelen?
Het viel wel mee bij mij, want ik schrik niet zo snel. In communicatie en begeleiding viel het ook erg mee. Mijn buren en vrienden hebben het druk, dus die zie ik niet zo als begeleiding, uitzonderingen daargelaten (voor als ze meegaan naar een popfestival ofzo). Daarom maak ik ook vaker gebruik van begeleiding voor bijvoorbeeld een mooie wandeling, zodat ik er even uit kan. En dat probeer je dan elke week ofzo in een andere streek uit. Ook voor vraagstukken van technische aard neem ik weleens contact op met een begeleidster.
Tja, er zijn diverse manieren waarop je slim met je mensen om je heen om kunt gaan. Maar mijn naaste familie doet zeker zijn best om mij overal mee te helpen, daar waar ze kunnen. En wat betreft communicatie; je kunt zoveel doen met bijvoorbeeld whatsapp, mail en microsoft teams of zoom.
Ik werk vier dagen per week voor de gemeente Weert. In het begin van de coronacrisis heb ik drie maanden achter elkaar thuis gewerkt. Nu is dat twee dagen per week. Tja, ik werk op kantoor met twee schermen en dat werkt sneller dan thuis, waar ik er maar een heb. Als ik veel werk heb, heeft het de voorkeur om af en toe naar kantoor te gaan. Dit ook met het oog op de afsluiting van het boekjaar 2020. Verder geen activiteiten zoals voorheen. Geen festivals, geen concerten, geen deelgenotendagen. Het is allemaal wachten tot in 2021 of later. Fysiek contact met mensen mis ik niet echt. Je hoeft ook niet iedereen te knuffelen. Met het dragen van een mondkapje heb ik totaal geen moeite.
Wil je nog iets over de corona-crisis vertellen, algemeen of voor jouw persoonlijk?
Nou, de covid-tijd heeft er wel voor gezorgd dat ik inspiratie heb gekregen voor het schrijven van artikelen. Ik heb het afgelopen jaar al 13 artikelen geschreven. Deels voor een regionaal krantje en deels voor een plaatselijke nieuwssite. Dat gaat heel goed. Ik hanteer een eigen schrijfstijl, afgeleid van Ernest Hemingway en Jan Siebelink. Het is een ontzettend gaaf gevoel om elke keer een klein schilderijtje in woorden af te kunnen leveren. Natuurlijk hoop je dat het in de toekomst allemaal een beetje beter zal gaan. Maar op deze manier krijg je de tijd ook goed om.
